Jeszcze niedawno wejście do kościółka, znanego kiedyś pod wezwaniem San Lorenzo in Borgo, albo bardziej poufale San Lorenzino (św. Wawrzynka), znajdowało się przy obszernym placu (Piazza Rusticucci) antycypującym niejako plac św. Piotra. Pierwsze historyczne wzmianki o nim pochodzą z roku 1143. Poświęcony był św. Wawrzyńcowi – jednemu z najpopularniejszych rzymskich świętych, a kolejny przydomek, piscibus, zaczerpnął najpewniej od znajdującego się nieopodal targu rybnego.

Była to trójnawowa bazylika z obszerną absydą i małymi otworami okiennymi, którego ozdobę stanowiły dzielące ją na nawy kolumny. Nic nie wiemy o jej wyposażeniu. Ważnym elementem, typowym dla romańskich budowli, była też, dziś ledwie widoczna, maleńka romańska dzwonnica (kampanila).

W połowie XVII wieku kościół został gruntownie przebudowany w nowym, barokowym stylu z polecenia rodu Cesi. Leżał on w obrębie ich posiadłości i stał się z czasem kościołem prywatnym. W kolejnym stuleciu przeszedł w ręce zakonu pijarów, wtedy też powstała jego rokokowa fasada. Tak dotrwałby do naszych czasów, gdyby nie ambitne plany Benito Mussoliniego, który w latach trzydziestych XX wieku zdecydował o budowie arterii komunikacyjnej Via della Conciliazione (Droga Pojednania), łączącej Watykan z resztą Rzymu. Miała ona uczcić sojusz między Stolicą Apostolską a państwem Mussoliniego, którego owocem były traktaty laterańskie (1929). W związku z budową tego reprezentacyjnego traktu została zburzona stojąca w drodze rokokowa fasada kościoła, ucierpiała też grożąca zawaleniem jego bryła. Szczelnie obudowano go nowymi, reprezentacyjnymi budowlami powstającej arterii. 

Zainteresowano się nim ponownie w latach pięćdziesiątych XX wieku. Podjęto się konserwacji i modernizacji budowli, a wraz z nią zniszczone zostały znajdujące się we wnętrzu XVII-wieczne freski Michelangelo Riccioniego. Pominięto bowiem późniejsze przebudowy i przywrócono wnętrzu kościoła jego wygląd romański. Przez dekady służył jako magazyn, szkoła, a w latach siedemdziesiątych nawet jako atelier rzeźbiarskie. Dziś wciśnięty między budynki Palazzo detto dei Propilei, widoczny jest jedynie od strony via Borgo Santo Spirito. Dopiero w 1983 roku budynek został na nowo przywrócony do funkcji religijnych dzięki staraniom papieża Jana Pawła II, który ponownie go konsekrował, fundując przy okazji usytuowane tuż obok międzynarodowe centrum młodzieży (Centro San Lorenzo). Bryła kościoła, jak i wnętrze są proste, wręcz ascetyczne – niespotykane w Rzymie, gdzie przyzwyczajeni jesteśmy do bogatych dekoracji sakralnych wnętrz. Dach wieńczy otwarta drewniana więźba, ceglane ściany pozbawione są tynku i jakichkolwiek ozdób. Moglibyśmy powiedzieć, że panuje tu średniowieczna, mistyczna wręcz aura, nastrój, jaki zwykliśmy kojarzyć z romańskimi budowlami. W tym surowym i prostym wnętrzu czujemy się dobrze, zapominając niejako o krzywdzie, jaką wyrządzono temu przybytkowi, tak dramatycznie wciskając go między otaczające go budowle.

Wejście do kościoła od via Borgo Santo Spirito, drzwi po prawej stronie absydy (należy zadzwonić).